تاریخچه تلویزیون در ایران : در طول تاریخ اختراعات کمی بودند که توانستند مثل تلویزیون بر جوامع مختلف تاثیرگذار باشند به طوری که امروز کمتر کسی می‌تواند دنیایی بدون تلویزیون را تصور بکند. امروزه میتوانیم در میلیاردها خانه در سرتاسر کره زمین جعبه نمایشی به نام تلویزیون را پیدا کنیم. اما تقریبا ۱۰۰ سال قبل هیچکس نمی‌دانست تلویزیون چیست. در حقیقت تا سال ۱۹۴۷ در آمریکا تنها چند هزار شخص از مردم صاحب تلویزیون بودند.
اما در دهه ۹۰ حدود ۹۸ درصد خانواده‌های این کشور حداقل دارای یک تلویزیون بودند و به طور میانگین روزانه ۷ ساعت به تماشای آن می‌پرداختند. تلویزیون در کمتر از ۵۰ سال توانسته بود از یک اختراع عجیب و نو به یکی از ملزومات اصلی هر خانه‌ای تبدیل شود.
آشنایی با تاریخچه تلویزیون در ایران و انواع مختلف آن
حتی در دنیای امروز که اینترنت و گوشی‌های هوشمند در بیشتر زمینه‌ها حرف ابتدا را می‌زنند، هنوز هم مهم ترین و بزرگترین رویدادهای جهان از راه تلویزیون به اطلاع مردم می‌رسد. سیاستمداران بسته به نحوه عملکردشان در تلویزیون مورد قضاوت قرار می‌گیرند. تلویزیون هم چنین تاثیر زیادی بر اطلاعات عمومی، خیریه‌ها، برنامه‌های سرگرمی، ترندهای مد و پوشاک، چهره‌های معروف و شناخته شده و هم چنین میزان تقاضای بازارهای مختلف می‌گذارد.
تلویزیون بیش از هر چیز دیگری بر دانش و اطلاعات ما، برداشتمان از مسائل مختلف و دیدگاهمان نسبت به دنیای اطراف اثر گذاشته میباشد.
این وسیله توانسته در عصر فیسبوک و یوتیوب همچنان خاطره انگیزترین وسیله برای ما باقی بماند و حتی هنگامی در یک گوشه خاموش میباشد هم می‌تواند نگاه‌ها را به خود جذب بکند. این دستگاه نه تنها نحوه چیدمان منازلمان را عوض کرده بلکه نحوه زندگی ما را هم دستخوش تغییراتی کرده میباشد. در این مطلب نگاهی داریم به تاریخچه تلویزیون در ایران و جهان.
تلویزیون چیست؟
اول بهتر میباشد بدانیم تلویزیون چیست و این واژه از کجا آمده میباشد. لغت تلویزیون ریشه در زبان‌های یونان باستان و لاتین دارد. قسمت ابتدا این لغت یعنی تله (tèle) به معنی دور یا چیزی که در فاصله دوری قرار دارد میباشد و بخش دوم یعنی ویزیو (visio) به معنی دید و بینایی میباشد. نخستین بار در سال ۱۹۰۰ دانشمند روسی کنستانتین پرسکی لغت تلویزیون را در مقاله‌ای که در نخستین کنگره بین‌المللی الکتریسته در پاریس ارائه داد، مطرح نمود.
او این لغت را برای توصیف یک سیستم تئوری که می‌توانست تصاویر متحرک را از راه تلگراف یا کابل‌های تلفن منتقل بکند مورد استفاده قرار داد. در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم نام‌های دیگری برای چنین سیستم نظر شد که تله‌فوت و تله‌ویستا از جمله آن‌ها بودند. ولی هیچکدام از آن‌ها به طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفتند و این تلویزیون بود که توانست خود را میان مردم مکان بیاندازد.
تلویزیون های مکانیکی
به طور قطع نمی‌توان یک فرد را مخترع تلویزیون دانست زیرا تلاش‌های جمعی دانشمندان و مخترعین مختلف بود که سبب تولید و اختراع نخستین تلویزیون‌های جهان شد. ولی تاریخچه تلویزیون با تلویزیون‌های مکانیکی آغاز می‌شود. این تلویزیون‌ها در اوایل قرن نوزدهم پدیدار شدند. آن‌ها به شکل مکانیکی تصاویر را اسکن می‌کردند و بعدا این تصاویر را بر روی صفحه‌ای به نمایش می‌گذاشتند.
تلویزیون‌های مکانیکی در مقایسه با تلویزیون‌های الکترونیکی بسیار ناقص و ابتدایی به حساب می‌آیند.
یکی از نخستین نمونه از تلویزیون‌های مکانیکی از یک دیسک چرخان که دارای حفره‌هایی مارپیچی بود استفاده می‌کرد. دو مخترع در اوایل قرن بیستم به طور جداگانه این دستگاه را ساختند. جان برد مخترع اسکاتلندی و چارلز فرانسیس جنکینز مخترع آمریکایی.
ولی پیش از این دو، مخترع آلمانی پال نیپکو در سال ۱۸۸۴ نمونه ابتدایی تلویزیون مکانیکی را ساخته بود. دستگاهی که او صحیح کرده بود، تصاویر روی دیسک چرخان آهنی را از راه سیم انتقال می‌داد. با این وجود نیپکو نام دستگاه خود را تلویزیون نگذاشت و در عوض نام تلسکوپ برقی را برایش انتخاب نمود.
تلوزیون های الکترونیکی(تاریخچه تلویزیون در ایران)
همچون تلویزیون‌های مکانیکی دانشمندان و مخترعین زیادی در ساخت و تولید نخستین تلویزیون التکرونیکی سهم داشتند. ولی نخستین نمونه از تلویزیون الکترونیکی که به نمایش عمومی درآمد بوسیله یک مخترع ۲۱ ساله به نام فیلو تیلور فارنزورت در سال ۱۹۲۷ ساخته شد. فارنزورت زمانیکه در دبیرستان مشغول تحصیل بود به فکر ساخت سیستمی افتاد که بتواند تصاویر متحرک را ضبط، آن‌ها را به کد تبدیل و بعدا از راه امواج رادیویی به دیگر دستگاه‌ها بفرستد.
سیستمی که او می‌خواست بسازد از نظر فناوری فرسنگ‌ها با هر نوع تلویزیون مکانیکی وقت خود فاصله داشت.
دستگاهی که او در نهایت آن را ساخت می‌توانست با استفاده از پرتوهای الکترون تصاویر متحرک را ضبط بکند و به نوعی یک دوربین اولیه به شمار می‌آمد. نخستین تصویری که او توانست از راه تلویزیون مخابره بکند یک خط ساده بود.
طی سال‌های ۱۹۲۶ تا ۱۹۳۱ مخترعین و سازندگان تلویزیون‌های مکانیکی هم تلاش کردند دستگاه‌های خود را با انجام تغییراتی بهبود ببخشند ولی در آن وقت هم هیچ شکی وجود نداشت که آن‌ها در نهایت توان رقابت با تلویزیون‌های الکترونیکی را ندارند. تا سال ۱۹۳۴ دیگر پایان تلویزیون‌ها الکترونیکی شده بودند.
تلویزیون های رنگی
شاید این پرسش برای شما هم قبل آمده باشد که تلویزیون رنگی در کدام کشور اختراع شد؟ مخترعین از سال ۱۸۸۰ به فکر تولید تلویزیون‌های رنگی بودند. ولی پایان افرادی که تلاش کردند این ایده را اجرایی کنند با شکست مواجه شدند.
اما در سال ۱۹۴۰ نخستین سیستم کاربردی رنگی بوسیله جان برد رونمایی شد؛ کسی که به جرات می‌توان گفت بیشترین نقش را در تاریخچه تلویزیون ایفا کرده میباشد. او در این سال با یاری یک دیسک چرخان رنگی و یک نمایشگر سیاه و سفید نخستین تلویزیون رنگی را به نمایش گذاشت.
ولی این دستگاه الکترونیکی نبود و به همین دلیل برد با وجود این که طی چند سال بعد قسمت‌های مختلف آن را ارتقا داد، از دستگاه خود راضی نبود.
به همین دلیل او کار بر روی سیستم جدیدی به نام تله‌کروم را شروع نمود. نمونه‌های اولیه این سیستم از دو تفنگ الکترونی که هر کدام به یک سمت برگ فسفر نشانه گرفته شده بودند استفاده می‌کردند. به این ترتیب می‌شد تصاویری با طیف رنگ محدود به دست آورد.
نخستین تلویزیون رنگی در کدام کشور ساخته شد
در ادامه کار بر روی این سیستم با جدیت بیشتری دنبال شد و در نهایت ایده ساخت یک نسخه از تله‌کروم که با ۳ تفنگ الکترونی کار می‌کرد مطرح شد تا سیستم بتواند پایان رنگ‌ها را نشان دهد. ولی مرگ ناگهانی برد در سال ۱۹۴۶ پروژه را متوقف نمود. در جریان دهه‌های ۴۰ و ۵۰ هم طرح‌های دیگری با استفاده از ۳ تفنگ الکترونی مطرح شد و این ایده کم کم رشد و توسعه بیشتری پیدا نمود و به این ترتیب آمریکا نخستین کشور سازنده تلویزیون رنگی در جهان لقب گرفت.
ولی در سال ۱۹۴۶ پس از انتها جنگ جهانی دوم یک جنگ دیگر برای ساخت نخستین فرستنده رنگی تلویزیون آغاز شده بود.
این جنگ میان دو کمپانی بزرگ CBS و RCA بود. CBS نخستین شرکتی بود که توانست یک فرستنده رنگی تلویزیون تولید بکند. ولی نقطه ضعف بزرگ این دستاورد CBS این بود که سیستم رنگی که آن‌ها تولید کرده بودند با تلویزیون‌های سیاه و سفیدی که آن وقت در آمریکا عرضه می‌شد سازگار نبود و این تلویزیون‌ها نمی‌توانستند تصاویر رنگی دریافت کنند.
مهندسان RCA هم در سوی دیگر بیکار ننشستند و توانستند یک متد فرستادن تصاویر درست کردن کنند که با به کارگیری از تکنیک درهم‌بافتگی می‌توانست به طور همزمان تصاویر رنگی و سیاه و سفید را مخابره بکند تا هم تلویزیون‌های رنگی و هم تلویزیون‌های سیاه و سفید بتوانند تصاویر را دریافت کنند.
در سال ۱۹۵۳ این فناوری به عنوان استاندارد پخش تلویزیون در آمریکا انتخاب شد.
مشکلی که تلویزیون‌های رنگی در اوایل حضور خود در بازار داشتند شباهت زیادی به مشکلات تلویزیون‌های سه بعدی و دیگر فناوری‌های نو داشت. تلویزیون‌های رنگی در دسترس مردم بود اما شبکه‌های تلویزیونی آنقدرها علاقه‌ای به پخش محتوای رنگی نداشتند.
به همین دلیل طی سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۵ افراد کمی تلویزیون رنگی خریدار کردند. ولی از سال ۱۹۶۶ به بعد کم کم برنامه‌های رنگی گسترش بیشتری پیدا نمود و از آن وقت به بعد تلویزیون‌های رنگی هم به محبوبیت زیادی دست پیدا کردند.
تلویزیون های دیجیتال
تا به این جا سیگنال‌های صوتی و تصویری تلویزیون بصورت آنالوگ مخابره می‌شدند، اما پس از گذشت وقت و عرضه کامپیوترهای قدرتمند و مقرون به صرفه در دهه ۹۰ ایده تلویزیون‌های دیجیتال قوت بیشتری گرفت.
به این صورت سیگنال‌های صوتی و تصویری بصورت دیجیتالی پردازش و به شکل هم‌تافته مخابره می‌شدند. از آنجایی که در این روش داده‌ها با انسجام بیشتری فرستادن می‌شدند، تلویزیون‌های دیجیتال می‌توانستند در یک پهنای باند بیشتر از یک کانال را دریافت کنند.
علاوه بر این کیفیت تصاویر هم به اندازه قابل توجهی زیاد شدن پیدا می‌کرد. این نوآوری در آن وقت اهمیت زیاد زیادی داشت و از آن به عنوان یکی از مهم ترین پیشرفت‌های صنعت تلویزیون از وقت عرضه تلویزیون‌های رنگی در دهه ۵۰ یاد می‌شد.
این ایده اول در سال ۱۹۸۶ بوسیله وزارت پست و ارتباطات ژاپن مطرح شده بود ولی در آن وقت به دلیل حجم زیاد بالای پهنای باند و داده‌های فرستادن، عملا امکان به راه انداختن چنین سیستمی وجود نداشت.
ولی در دهه ۹۰ با پیشرفت‌های زیادی که از بعد فنی در زمینه‌هایی مثل تبدیل کسینوسی گسسته و فرمت‌های فشرده سازی ویدیو حاصل شد کم کم ایده تلویزیون‌های دیجیتال هم رنگ واقعیت به خود گرفت. مخابره سیگنال‌های دیجیتال از اواخر دهه ۲۰۰۰ آغاز شد. در این وقت همه ی دولت‌های جهان برای انتها دادن به مخابره سیگنال‌های آنالوگ تا دهه ۲۰۱۰ با یکدیگر توافق کردند.
در اول روند دیجیتال سازی سیگنال‌های تلویزیونی سرعت پایینی داشت زیرا تجهیزات مورد نیاز آن قیمت زیادی داشتند. ولی با کاهش هزینه‌ها خانواده‌های بیشتری به تلویزیون‌های دیجیتال رو آوردند و هم اکنون انتظار می‌رود تا انتها سال ۲۰۲۰ پایان سیگنال‌های تلویزیونی در سطح جهان بصورت دیجیتال مخابره شوند.
تلویزیون های هوشمند
تلویزیون‌های دیجیتال راه را برای نوآوری‌های دیگری مثل تلویزیون‌های هوشمند هم هموار کردند. تلویزیون هوشمند به تلویزیونی گفته می‌شود که قابلیت اتصال به اینترنت را دارد و هم چنین دارای ویژگی‌های وب ۲٫۰ میباشد. این تلویزیون‌ها تلفیقی از چندین دستگاه مختلف مثل کامپیوتر و گیرنده دیجیتال هستند.
این دستگاه‌ها گذشته از قابلیت دریافت سیگنال‌های تلویزیونی می‌توانند به اینترنت، رسانه‌های تعاملی، سرویس‌های پخش آنلاین مثل نتفلیکس و اپل تی وی دسترسی داشته باشند. علاوه بر این تلویزیون‌های هوشمند دارای سیستم عامل مخصوص به خود هم هستند.
تلویزیون های سه بعدی
تلویزیون‌های سه بعدی با استفاده از تکنیک‌هایی مثل برجسته‌بینی، نمایشگرهای چند وجهی، فرمت ۲D + Z و دیگر فرم‌های پخش سه بعدی امکان درک عمق تصاویر را در اختیار مخاطب قرار می‌دهند. نمونه اولیه این نوع تلویزیون‌ها اول در سال ۱۹۲۸ و بوسیله جان برد به نمایش گذاشته شدند.
نخستین تلویزیون سه بعدی هم در سال ۱۹۵۳ ساخته شد.
ولی با روی کار آمدن تلویزیون‌های دیجیتال تلویزیون‌های سه بعدی هم به اندازه قابل توجهی بهبود پیدا کردند و بیش به شکل امروزی خود درآمدند.
تلویزیون‌های سه بعدی به موفقیت چندانی دست پیدا نکردند. با وجود این که این نوع تلویزیون‌ها برای پخش محتوای سه بعدی از راه دیسک‌های بلوری محبوبیت زیادی دارند ولی تولید محتوای سه بعدی برای آن‌ها نتوانسته پیشنهاد مثبت کاربران را جلب بکند. بسیاری از کانال‌هایی که محتوای سه بعدی پخش می‌کردند طی چندین سال گذشته تعطیل شدند و بر اساس گزارشات فروش این نوع تلویزیون‌ها هم کاهش پیدا کرده میباشد.
تاریخچه تلویزیون در ایران
حبیب ثابت که یکی از بزرگترین صنعت‌گران ایران بود، نخستین ایستگاه تلویزیونی ایران را تاسیس نمود و به این ترتیب تاریخچه تلویزیون در ایران با او آغاز می‌شود. نخستین ایستگاه تلویزیونی در سال ۱۳۳۶ در تهران و با نام «تلویزیون ایران» آغاز بکار نمود. نزدیک به دو سال بعد دومین ایستگاه تلویزیونی هم در آبادان آغاز بکار نمود. برنامه‌هایی که از این ایستگاه‌ها پخش می‌شد عمدتا شامل برنامه‌های مسابقه‌ای و هم چنین برنامه‌های آمریکایی بود که به فارسی دوبله شده بودند.
مدیر این ایستگاه یک آمریکایی به نام وانس هالاک بود که تا پیش از آن مدیر ایستگاه تلویزیونی بغداد بود و قبل از آن هم به عنوان مدیر بخش رنگ شبکه NBC فعالیت می‌کرد. در روزهای اولیه آغاز بکار تلویزیون ایران شرکت‌های غربی و بلو چیپ زیادی نظیر RCA، ژنرال تایر، پپسی کولا، اتولیت، اسکوئیب و فولکس‌واگن به عنوان اسپانسر از آن حمایت می‌کردند.
با وجود حمایت‌های کمپانی‌های بزرگ، تلویزیون ایران در سال ۱۳۴۱ اعلام کرد نزدیک به ۷۰ میلیون ریال از سرمایه خود را از دست داده میباشد.
صاحبان این شبکه تلاش کردند آن را به دولت بفروشند. ولی دولت از مدتی پیش کار تاسیس شبکه تلویزیونی خود را آغاز کرده بود. این شبکه تلویزیونی نو در سال ۱۳۴۴ با نام تلویزیون ملی ایران آغاز بکار نمود. پس از انجام تست‌های مختلف پخش برنامه‌ها از نوروز سال ۱۳۴۵ آغاز شد.
از جمله نخستین برنامه‌هایی که در هفته ابتدا از این شبکه پخش شد، مراسم جشن تولد محمدرضا شاه در ورزشگاه امجدیه بود. در سال ۱۳۵۰ این شبکه با رادیو ایران ادغام شد و سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران را تشکیل داد.
تلویزیون ایران هم چند سال قبل از آن در سال ۱۳۴۷ ملی شده بود.
در آن وقت دولت این شبکه را رقیبی جدی برای شبکه خود می‌دانست و از همین رو این شبکه را با مبلغ ۲۰ میلیون تومان از حبیب ثابت خریداری نمود. این در حالی بود که ثابت ۷۰ میلیون تومان برای تاسیس شبکه خود قیمت کرده بود. تا سال ۱۳۵۵ هفتاد درصد جمعیت کشور قادر به دریافت سیگنال تلویزیون بودند و ایران از حیث مناطقی که تحت پوشش تلویزیونی قرار داشتند جزو بهترین کشورهای آسیا بود.
تاریخچه تلویزیون رنگی در ایران از دهه ۵۰ شمسی شروع شد.
از سال ۱۳۵۶ تمامی برنامه‌ها بصورت رنگی پخش شدند. ولی تا قبل از آن هم برخی برنامه‌ها بصورت رنگی پخش می‌شدند که بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ از جمله آن‌ها بود. ولی به دلیل هزینه بالای تلویزیون‌های رنگی و کمبود آن‌ها بیش مردم به این برنامه‌ها دسترسی نداشتند و افراد محدودی می‌توانستند آن‌ها را تماشا کنند.
پس از انقلاب سال ۵۷ سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران به سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران تغییر نام داد و تا به امروز مشغول پخش برنامه‌های مختلف در ده‌ها شبکه تلویزیونی و رادیویی میباشد.(تاریخچه تلویزیون در ایران)
امروزه شبکه‌های تلویزیونی اینترنتی و دیگر فناوری‌های پخش محتوا تا حد زیادی آینده تلویزیون‌های سنتی را به خطر انداخته‌اند و هر روزه تعداد مخاطبان آن کمتر و کمتر می‌شود. میبایست منتظر ماند و دید آیا تلویزیون توانایی رقابت با سرویس‌های مثل نتفلیکس و دیگر فناوری‌ها را خواهد داشت یا خیر.
برترین خدمات در زمینه تعمیر تلویزیون های مختلف از جمله ایکس ویژن، سامسونگ، ال جی، پاناسونیک، مارشال و … در سایت امداد رایانه (تعمیریها)موجود است.
مطالب مرتبط :
11 نظر
لطفا آدرستون رو برای بنده ارسال کنین
دستخوش
شما پیج اینستا هم دارین؟
خیلی زیبا بود مهندس
مثل همیشه عالی و کاربردی
هزینه تبلیغات توی سایت شما چنده؟
خیلی دنبال این موضوع بودم
چرا اینقد کم؟
بیشتری بنویسین لطفا
سلام عالی بود
شادکام و سلامت باشید
نوشتن نظر
دستهها
مطالب اخیر